Auteur: Jonathan Coe
Titel: The Rotters’ Club
Taal: Engels
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 2001
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend
Synopsis: Via een lange, soms onderbroken story-telling flashback wordt het leven gevolgd van een drietal families in het arbeiders- en middenklassemilieu van Birmingham in de jaren ‘70. Vooral de opgroeiende kinderen krijgen veel aandacht, wat het ook een soort Bildungsroman maakt.
Aanrader, want: Coe weet op een treffende manier de jaren ’70 tot leven te wekken. Er is zeker plaats ingeruimd voor de grimmige stakingen, de opkomst van Thatcher en de dreiging van het IRA, maar grauw valt het boek niet te noemen. Daarvoor zijn de personages te kleurrijk, te levensecht, en hun dromen, ambities en stunteligheden te aandoenlijk. Coe toont zich ook een slimme stilist als hij zijn personages zelf laat spreken door middel van brieven, verzonnen dagboekfragmenten, interviews en artikels. De sfeer spat van elke pagina af, en je slaagt erin om eigenlijk met elk personage mee te leven.
Afrader, want: De laatste passages behoren tot de zwakste. Het is ook niet duidelijk waarom het verhaal ingebed is vanuit een perspectief in de jaren ’90, maar dat wordt hopelijk opgeklaard in het vervolg, ‘The Closed Circle’.
Aanbevolen voor: Wie vlot genoeg uit de voeten kan met Engels. Je hoeft niet eens een zwak te hebben voor de seventies.
Titel: The Rotters’ Club
Taal: Engels
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 2001
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend
Synopsis: Via een lange, soms onderbroken story-telling flashback wordt het leven gevolgd van een drietal families in het arbeiders- en middenklassemilieu van Birmingham in de jaren ‘70. Vooral de opgroeiende kinderen krijgen veel aandacht, wat het ook een soort Bildungsroman maakt.
Aanrader, want: Coe weet op een treffende manier de jaren ’70 tot leven te wekken. Er is zeker plaats ingeruimd voor de grimmige stakingen, de opkomst van Thatcher en de dreiging van het IRA, maar grauw valt het boek niet te noemen. Daarvoor zijn de personages te kleurrijk, te levensecht, en hun dromen, ambities en stunteligheden te aandoenlijk. Coe toont zich ook een slimme stilist als hij zijn personages zelf laat spreken door middel van brieven, verzonnen dagboekfragmenten, interviews en artikels. De sfeer spat van elke pagina af, en je slaagt erin om eigenlijk met elk personage mee te leven.
Afrader, want: De laatste passages behoren tot de zwakste. Het is ook niet duidelijk waarom het verhaal ingebed is vanuit een perspectief in de jaren ’90, maar dat wordt hopelijk opgeklaard in het vervolg, ‘The Closed Circle’.
Aanbevolen voor: Wie vlot genoeg uit de voeten kan met Engels. Je hoeft niet eens een zwak te hebben voor de seventies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten