Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

maandag 10 juni 2013

Welcome to Sarah Palin's America

Auteur: Margaret Atwood
Titel: The Handmaid's Tale
Taal: Engels
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 1985
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend
Synopsis: In een dystopisch, door religieuze extremisten gedomineerd Amerika in de nabije toekomst volgt de lezer van heel nabij het doen en laten van een 'Handmaid', één van de weinig overgebleven vruchtbare vrouwen die is toegewezen aan één van de militair-religieuze leiders van de natie en leeft onder een strikt regime, dat doet denken aan de Taliban of Saoedi-Arabië.
Aanrader, want: Het eerstepersoonsperspectief en de persoonlijke vertelstijl maken veel scènes absurd beklijvend. Het boek is erg rijk aan inhoud. De duidelijke parallellen met sommige fundamentalistische regimes in het Midden-Oosten maken dit meer dan een update van '1984', en leggen de misogyne en fascistische kanten van Amerikaans religieus rechts duidelijk bloot. Tezelfdertijd is het boek ook kritisch voor radicale vormen van feminisme die door gender-essentialisatie en negatieve houdingen tegenover erotiek hun ergste vijanden de wapens in handen geven om zichzelf retorisch te rechtvaardigen. De parodistisch aandoende academische bespreking op het einde is de kers op de taart.
Afrader, want: Het ontstaan van het regime van Gilead vertoont enkele zwakke punten, vooral door de snelheid waarmee het ingevoerd wordt.
Aanbevolen voor: Dit boek zou op elke leeslijst moeten terechtkomen naast '1984' en 'Bave New World'.

2 opmerkingen:

  1. Welcome to Margaret Atwood's Sexual Fantasy...? Ik durf suggereren dat dit boek een verdoken erotische roman is. Waarom wordt er bijvoorbeeld gepauzeerd om drie verschillende "versies" van de seksscène met Nick te beschrijven? Waarom worden de "slechte vrouwen" in het verhaal systematisch vernederd, en alle mannen systematisch geridiculiseerd (behalve de droomprins die handig dood is)? Wat te denken van de lynchpartij van een zogenaamde verkrachter (Atwood having her cake and eating it too)? Waarom is het hoofdpersonage vreemd genoeg de ultieme synthese van de hoer en de madonna? De madonna ALS hoer, in feite, een vrouw die religieus aanzien geniet net omwille van haar vruchtbaarheid en seksualiteit.

    Ik vind dit een goed boek maar volgens mij een zeer ambigu werk. De sociale commentaar geeft het verhaal gewicht om als een ernstig SF werk beschouwd te worden, maar de stijl is subtiel exploiterend, wat deze boodschap uiteindelijk ondermijnt. Voer voor discussie alleszins...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat erotiserende aspect is me zeker ook opgevallen en is zelfs vrij expliciet (bijvoorbeeld hoe de Handmaid op een bepaald moment bewust een Guardian een klein beetje uitdaagt). Ik denk dat de reden is dat Atwood er mee wil aantonen dat ondanks alles de Handmaid zelf nog steeds beschikt over seksuele fantasieën of het verlangen om haar seksuele aantrekking te doen gelden. Dit staat in sterk contrast met de scènes met de Commander, waar ze die dingen alleen doet omdat er geen alternatief is.

    Wie is in het verhaal een 'slechte vrouw' dan, buiten Serena Joy? Ik zou overigens zeggen dat elke vrouw, buiten de Aunts, op haar eigen manier vernederd wordt. Alles in acht genomen vind ik het ridiculiseren van de patriarchale Commanders nog best meevallen. Fred is zeker een wat sullig figuur, maar je vergeet als lezer nooit dat hij beschikt over leven en dood van zijn gezin.

    Die lynchpartij lijkt me zelf meer een illustratie van het totalitaire systeem: door die vrouwen op dat moment een uitlaatklep te geven voor hun frustratie en agressie, zijn ze op een klein ogenblik ook 'empowered', hoewel duidelijk wordt gemaakt dat de terechtgestelde helemaal geen verkrachter is. Zo worden ze ook gedwongen medeschuldig te zijn aan het systeem. Overigens doet de Handmaid aan die 'particutie' zelf niet mee.

    Exploiterend vind ik het zeker niet. Het bevat enkele elementen die je als exploitatie zou kunnen zien, maar die zijn volgens mij bewust aangebracht als nuance (i.e. de Handmaid is niet één en al passief slachtoffer, maar haar slachtofferschap bevat verschillende schakeringen van macht en onmacht). If anything vind ik juist dat dat het boek sterker maakt - anders zou het misschien wat te nadrukkelijk moraliserend geweest zijn.

    BeantwoordenVerwijderen